Memorial Stone in Göttingen: Memory of Forced Laborers of the Nazi Era

Memorial Stone in Göttingen: Memory of Forced Laborers of the Nazi Era

Köln-Deutz, Deutschland - In een belangrijke stap voor geheugenwerk heeft de federale overheidscommissaris voor cultuur en media, Weimer, de steun voor 13 lokale projecten vandaag aangekondigd. Onder het gezamenlijke project "Memorails: Halt! Hier wordt herinnerd aan het nazi -verhaal", ligt de focus ook op het treinstation van Deutz Keulen. Het doel van dit programma is om de herinnering aan gedwongen arbeid in leven te houden tijdens het nazi -tijdperk en de aandacht te vestigen op de individuele lot van de slachtoffers van die tijd. Zoals gerapporteerd [Deutschlandfunk] (https://www.deutschlandfunk.de/foerderung-fuer-history Project-an-bahnhOefen-100.html), in totaal een miljoen euro van de federale overheid en 100.000 euro van de stichting EVZ.

De treinstations van het land fungeerden ooit als een centrale locaties van nationaal socialistisch geweld. Mensen werden hier vaak naar gedwongen arbeid gestuurd, terwijl vandaag slechts enkele sporen van dit verhaal kunnen worden gevonden. Meer dan 100 projectideeën zijn ingediend, die in de eerste plaats initiatieven van het maatschappelijk middenveld bevorderen die zich bezighouden met het donkere verleden. Bewustzijn van dit onderwerp wordt versterkt door de vele educatieve, herdenkings- en evenementenformaten.

inzicht in de dwangarbeid

Wat betekent dwangarbeid eigenlijk? Tijdens de Tweede Wereldoorlog miste de Duitse oorlogseconomie veel werknemers, wat leidde tot de massale werving van mensen uit aangevallen landen zoals Polen, Tsjechië en West -Europa. Vanaf 1940 waren deze mannen en vrouwen verplicht om de Duitse Industrie in stand te houden. Volgens [BPB] (https://www.bpb.de/themen/nationaloism- Second-WeltKrieg/NS-Zwangsarbeit/222627/Ueberblick-die-nationalist-Zwangsbeit/), verstrekten de buitenlandse werknemers meer dan een kwart van het personeel in veel bedrijven, in sommige gevallen tot 60 procent. In augustus 1944 werkten ongeveer zes miljoen civiele dwangarbeiders in Duitsland, waaronder veel vrouwen.

De levensomstandigheden van deze mensen waren vaak catastrofaal. Oosterse werknemers en Poolse dwangarbeiders ervoeren bijzonder harde discriminatie en goederen van willekeurige acties van de Gestapo. Hoewel sommige specialisten uit West -Europa relatief betere omstandigheden hadden, leden de meeste dwangarbeiders aan honger en slechte accommodatie. Talloze mensen probeerden aan het uitbuitende werk te ontsnappen, maar moesten rekenen op harde straffen.

Geheugencultuur en toekomstperspectieven

De toenemende aandacht voor de gebeurtenissen van die tijd is niet alleen een teken van respect voor de slachtoffers, maar ook een belangrijke stap om met geschiedenis om te gaan. De stemmen van de overlevenden worden gehoord en erkend met het compensatiedebat, dat pas 65 jaar na het einde van de oorlog opkwam. De stichting "Memory, Responsibility and Future" betaalde meer dan 4,7 miljard euro aan 1,7 miljoen overlevenden, wat langdurig erkenning is.

Er zijn ook digitale initiatieven, zoals het interviewarchief "Forced Labour 1939-1945", dat werd gecreëerd in samenwerking met de "Memory, Responsibility and Future" Foundation, evenals de Free University of Berlin en het Duitse historische museum. Dit archief beoogt de herinneringen te behouden en te maken van meer dan 20 miljoen mensen die dwangarbeid moesten doen voor de nationale socialistische Duitsland, zoals [https://www.zwangsbeit-archiv.de/impressum/index.html) meldt.

De projecten die nu in Keulen en andere steden worden geïmplementeerd, zijn een stap in de goede richting. Je wilt niet alleen herdenken, maar ook om leren mogelijk te maken, zodat het verleden niet wordt vergeten. Door deze initiatieven kunnen we als samenleving ervoor zorgen dat de stemmen uit het verleden in ons heden en toekomst stromen.