Πέτρα μνημείου στο Γκέτινγκεν: Μνήμη καταναγκαστικών εργατών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής

Πέτρα μνημείου στο Γκέτινγκεν: Μνήμη καταναγκαστικών εργατών κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής

Σε ένα σημαντικό βήμα για το έργο μνήμης, ο Επίτροπος Πολιτισμού και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης της Ομοσπονδιακής Κυβέρνησης, Weimer, ανακοίνωσε σήμερα υποστήριξη για 13 τοπικά έργα. Το κοινό έργο "MemoRails: Stop! Ναζιστική ιστορία θυμάται εδώ" εστιάζει επίσης στον σιδηροδρομικό σταθμό Deutz της Κολωνίας. Αυτό το πρόγραμμα στοχεύει να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη της καταναγκαστικής εργασίας κατά τη διάρκεια της ναζιστικής εποχής και να επιστήσει την προσοχή στις μεμονωμένες μοίρες των θυμάτων τότε. Όπως αναφέρει η Deutschlandfunk, συνολικά ένα εκατομμύριο ευρώ από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση και 100.000 ευρώ από το Ίδρυμα EVZ θα εισρεύσουν σε αυτό το έργο.

Οι σιδηροδρομικοί σταθμοί της χώρας κάποτε χρησίμευαν ως κεντρικές τοποθεσίες για τη ναζιστική βία. Οι άνθρωποι στέλνονταν συχνά σε καταναγκαστικά έργα εδώ, αν και σήμερα μπορούν να βρεθούν μόνο λίγα ίχνη αυτής της ιστορίας. Υποβλήθηκαν περισσότερες από 100 ιδέες έργων, που προωθούν κυρίως πρωτοβουλίες της κοινωνίας των πολιτών που ασχολούνται με το σκοτεινό παρελθόν. Η ευαισθητοποίηση αυτού του θέματος ενισχύεται μέσω των πολυάριθμων εκπαιδευτικών μορφών, μορφών μνήμης και εκδηλώσεων.

Διορατικότητα για την καταναγκαστική εργασία

Τι σημαίνει πραγματικά η καταναγκαστική εργασία; Κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, η γερμανική πολεμική οικονομία είχε έλλειψη πολλών εργαζομένων, γεγονός που οδήγησε στη μαζική στρατολόγηση ανθρώπων από εισβολείς χώρες όπως η Πολωνία, η Τσεχία και η Δυτική Ευρώπη. Από το 1940 και μετά, αυτοί οι άνδρες και οι γυναίκες στρατολογήθηκαν για να διατηρήσουν τη γερμανική βιομηχανία σε λειτουργία. Σύμφωνα με το bpb, οι ξένοι εργάτες αποτελούσαν περισσότερο από το ένα τέταρτο του εργατικού δυναμικού σε πολλές εταιρείες, ακόμη και σε 60 τοις εκατό. Τον Αύγουστο του 1944, περίπου έξι εκατομμύρια άμαχοι καταναγκαστικοί εργάτες εργάζονταν στη Γερμανία, πολλοί από αυτούς γυναίκες.

Οι συνθήκες διαβίωσης αυτών των ανθρώπων ήταν συχνά καταστροφικές. Οι εργάτες της Ανατολής και οι Πολωνοί καταναγκαστικοί εργάτες υπέστησαν ιδιαίτερα σκληρές διακρίσεις και υποβλήθηκαν σε αυθαίρετες ενέργειες από την Γκεστάπο. Ενώ ορισμένοι ειδικευμένοι εργάτες από τη Δυτική Ευρώπη είχαν σχετικά καλύτερες συνθήκες, οι περισσότεροι καταναγκαστικοί εργάτες υπέφεραν από την πείνα και την κακή στέγαση. Πολλοί άνθρωποι προσπάθησαν να ξεφύγουν από την εργασία εκμετάλλευσης, αλλά έπρεπε να περιμένουν σκληρές τιμωρίες.

Κουλτούρα μνήμης και μελλοντικές προοπτικές

Η αυξανόμενη προσοχή στα γεγονότα εκείνης της εποχής δεν είναι μόνο ένδειξη σεβασμού για τα θύματα, αλλά και ένα σημαντικό βήμα προς τη συμφιλίωση με την ιστορία. Με τη συζήτηση για τις αποζημιώσεις, που ξεκίνησε μόλις 65 χρόνια μετά το τέλος του πολέμου, ακούγονται και τιμούνται οι φωνές των επιζώντων. Το Ίδρυμα «Remembrance, Responsibility and Future» κατέβαλε πάνω από 4,7 δισεκατομμύρια ευρώ σε 1,7 εκατομμύρια επιζώντες, κάτι που αντιπροσωπεύει μια αναγνώριση που είχε καθυστερήσει εδώ και καιρό.

Υπάρχουν επίσης ψηφιακές πρωτοβουλίες, όπως το αρχείο συνεντεύξεων «Forced Labor 1939-1945», το οποίο δημιουργήθηκε σε συνεργασία με το Ίδρυμα «Remembrance, Responsibility and Future» καθώς και με το Ελεύθερο Πανεπιστήμιο του Βερολίνου και το Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο. Αυτό το αρχείο στοχεύει να διατηρήσει και να κάνει προσβάσιμες τις αναμνήσεις περισσότερων από 20 εκατομμυρίων ανθρώπων που υποβλήθηκαν σε καταναγκαστική εργασία για τη Ναζιστική Γερμανία, όπως αναφέρει το Zwangsarbeit-Archiv.

Τα έργα που υλοποιούνται τώρα στην Κολωνία και σε άλλες πόλεις είναι ένα βήμα προς τη σωστή κατεύθυνση. Δεν θέλουν μόνο να τιμούν τη μνήμη, αλλά και να επιτρέπουν τη μάθηση, ώστε το παρελθόν να μην ξεχαστεί. Μέσα από αυτές τις πρωτοβουλίες, εμείς ως κοινωνία μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι φωνές του παρελθόντος ενημερώνουν το παρόν και το μέλλον μας.